To już 41 lat… 16 grudnia 1981 roku podczas strajku przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego, w wyniku pacyfikacji siłami ZOMO, Milicji Obywatelskiej i wojska, rannych zostało 23 górników, a śmierć poniosło dziewięciu.Jan Stawisiński, Joachim Józef Gnida, Józef Czekalski, Józef Krzysztof Giza, Ryszard Józef Gzik, Bogusław Kopczak, Andrzej Pełka, Zbigniew Wilk, Zenon Zając.
Cześć Ich Pamięci!
Jak co roku – wspominamy. Jednym z dziewięciu górników poległych w 1981 roku w wyniku pacyfikacji Kopalni Wujek był piłkarz Rozwoju Zbigniew Wilk. Urodził się w 1951 roku w Dzierdziówce koło Stalowej Woli. Jako 14-latek przyjechał na Śląsk, gdzie w 1971 r. ukończył górniczą szkołę średnią jako technik górnik o specjalności techniczna eksploatacja złóż. Zatrudniony w kopalni Śląsk przepracował tam dwa lata, by w 1974 roku zostać górnikiem oddziału G5 Kopalni Wujek. Bezpartyjny, członek NSZZ „Solidarność”. Ślązacy uważali go za swojego: uczciwy, pracowity, solidarny.
Namawiany przez żonę do rezygnacji ze strajku, do opuszczenia kopalni, odpowiedział, że nie mógłby wtedy spojrzeć kolegom w oczy: – Zobacz, cała Polska walczy, a ja mam stchórzyć…?
Żona Elżbieta pracowała w szpitalu górniczym w Ochojcu, więc miała stały kontakt telefoniczny z mężem. Ostatni raz w słuchawce jego głos usłyszała 15 grudnia. Podczas pacyfikacji został śmiertelnie postrzelony z broni maszynowej, jedna kula trafiła w plecy, dwie od tyłu w okolicę lędźwiową. Pozostawił żonę Elżbietę oraz pięcioletnią córkę Magdę i trzyletniego syna Marcin. Pochowany na jednym z katowickich cmentarzy 21 grudnia 1981 r.
Tak Zbigniewa Wilka wspominał kolega z boiska, najlepszy snajper w historii naszego klubu, Paweł Wawoczny: – Zbyszek był człowiekiem z charakterem, niesamowicie twardy i nieustępliwy. Poza tym niebywale sympatyczny i koleżeński. Łączył na co dzień pracę w kopalni z grą w klubie. Cześć Jego Pamięci.
Jak co roku 16 grudnia, juniorzy Rozwoju wzięli udział w biegu upamiętniającym Dziewięciu z Wujka oraz odwiedzili grób Zbigniewa Wilka.
